به گزارش سازش خبر ؛ رفسنجان، میدان خاتم الانبیا، ابتدای جاده یزد‌. راننده اتوبوس کرمان_ یزد می گوید که نمی تواند زیاد توقف کند. دو نفر از هم تیمی ها هنوز نرسیده اند‌.

دختران بسکتبالیست با نگرانی به والدین خود نگاه می کنند. مادر یکی از دختران از راننده خواهش می کند که کمی صبر کند تا دو هم تیمی دیگر دختران بیایند. به سمت و سوی مجموعه دانشگاهی شهر نگاهی می اندازم تا بلکه نشانی از اتوموبیل های دو خانواده دیگر بیابم. راننده اعتراض می کند و پا را محکم روی پدال گاز می فشارد. گویا دیگر مسافران شاکی شده اند. اتوبوس حرکت می کند. هنوز مسیر زیادی نرفته که دو ورزشکار دیگر از راه می رسند و والدینی که با شتاب و عجله با سواری جلوی اتوبوس می پیچند و ان را متوقف می کنند تا تیم تازه تاسیس شده بسکتبال دختران در یزد به طور کامل در مسابقه پیش رو مقابل حریف حاضر شود.
چندین ماه است که این ماجرا تکرار هر پایان هفته ۵ بسکتبالیست دختر رفسنجانی و از بازیکنان سابق تیم بسکتبال دختران باشگاه فرهنگی و ورزشی صنعت مس رفسنجان است که به یک تیم تازه تاسیس در شهر یزد ملحق شده اند.
دختران نوجوان و جوانی که وجود و حضور باشگاه فرهنگی و ورزشی صنعت مس رفسنجان برایشان فرصتی بود تا در کنار یک مربی بومی و همشهری و با تلاش و پشتکار برای چند مرحله تا ۳۰ نفر نهایی اردوی تیم های ملی دختران راه یابند.
تیم بسکتبال دختران مس رفسنجان توانست چندین و چند بار در کنار هیاهوی و غوغای غیر منطقی فوتبال در صدر اخبار باشگاه قرار بگیرد.
ایشان استعدادهای کشف شده توسط باشگاه بودند.
اما، اما و اما به ناگهان مثل همه ی اماها و به ناگهان های شهر رفسنجان در سایه چرت و خواب ورزش و جوانان، بسکتبال رفسنجان دچار بیماری رایج در این شهر یعنی تنگ نظری شده و ایربال زد.(البته با کمی چاشنی جنسیت زدگی).
و یک تیم استعداد دختران بسکتبال شهر رفسنجان به دیواری سخت برخورد کرد.
اما این بار توکل، امید و پشتکار دختران این شهر و استعدادهایی که رها شده بودند منجر به حضور یک جمع ۶ نفره از شهر رفسنجان در کادر و بازیکنان یک تیم تازه تاسیس در شهر یزد شد. (یک تیم بسکتبال چند نفر است؟)
به عنوان یک ناظر این ماجرا این مطلب را قلمی می کنم برای ادای دین و احترام و پاسداشت نگاه و تلاش این دختران و دانش آموزان شهر رفسنجان که مس و صنعت مس را پایان کار خود و دنیا نداستند. و البته حمایت قابل تحسین خانواده هایشان که ستودنی است.
هر چند که بی مهری مسئولان ورزش شهر و باشگاه فرهنگی و ورزشی صنعت مس رفسنجان قابل چشم پوشی نیست‌.
و دل آدم می گیرد وقتی که می بیند در کنار عبور این ۵ استعداد از سد تنگ نظری های حاکم بر بسکتبال شهر رفسنجان یک تیم استعداد دیگر از دختران این شهر و یک روند رو به رشد در شهر به پایان راه رسیده باشد.
و دل آدم بیشتر می گیرد وقتی که راحت بتواند حدس بزند و تقریبا مطمئن باشد که هزینه یک تیم بسکتبال در لیگ دختران حتی به درصدی از هزینه های یک فوتبالیست غیر بومی در تیم فوتبال باشگاه فرهنگی و ورزشی صنعت مس رفسنجان نمی رسد.

و حال آدم به هم می خورد وقتی که می بیند هیئت بسکتبال شهر نمی خواهد و ورزش و جوانان شهر نمی تواند یک سالن برای تمرینات طول هفته جهت اماده بودن و تمرین در اختیار دختران با استعداد شهر رفسنجان بگذارد.
(هر چند خانواده ها به ناچار هزینه سالن هایی غیر استاندارد برای ورزش حرفه ای را متحمل شده و می شوند‌.)

روح الله ابوالهادی